به غلام کویتی پور

مادح  آل الله (علیهم السلام)آقای کویتی پور محترم و دوست داشتنی

اینکه درآستانه عاشورای 1445ق نوک تیز پیکان حمله خود را با خلق

اثر رئیس روی ریتم نوحه سابق تان چنگ دل آهنگ...سمت کدام 

طیف  سیاسی روانه داشته اید مسئله شخصی جناب عالی است. چه

این حقیر دهه  شصتی که حکم فرزند کوچک شما بزرگوار را دارد

بدین جا رسیده که:حیف نقد و کنایه ازبهربرخی چه  حتی از همان 

هم دنبال ساخت اسبابی هستند جهت جلوگیری از غرق شدنی که

لاجرم دیریا زودحسب شواهد مشهود هم سرمایه  حافظه تاریخی

ایرانیان حتمی است منتها و درحاشیه این عمر و جوانی هزاران چون 

حقیرودهه های بعدی70تا90 است که به باد فنا خواهد رفت ازجنبه

 آتش گر گرفته میرغضبان مذکور تا آنجا که حتی  فوت نقدسازنده

هم عملا باعث شعله وری اش می شود.

اما آنچه علت اصلی نوشتن این چند خط شد چنانکه تا اینجا عرض

گشت نه پیرامون سبب بلکه اسباب قصه مذکورهست؟

قطعه رئیس مصداق نزرکردن روغن ریخته است!

وقتی سابقا چنین ریتم حال و هوایی را نثار امام شهید حسین(ع)

 نموده اید شان اثرمذکور بایسته مینموددیگر در حیطه آن  اهل

گاز انبر بگم بگم و.... را ولو روی  ضرویات به باور خویش داخل

و نوازش نمی کردید.

باقی بقایت جانم فدایت:آقاغلام

ممد روحت شاد خوب شد ندیدی.....

#کربلای-5