گلبرگ مغرور

سال ها در ذهنم باعلی دایی حال می کردم که غیرسیاسی است

واصطلاحا جز درزمین رقیب تیم ملی با جسم وفکرش بازی نکند

وحقیقتا همین گرا راخود او به قول و فعل خویش به نسل های

متولد دهه 20تا 80 قرن13ش داده بود.

منتها وکم کم این چهره معصومانه رنگ باخت و قصه اش عکس

تبلیغ برخی نه از روز سرشاخ شدن و ذکر نام فلان سردار یا تایید

مرگ دلخراش دخترک بی گناه دانش آموز که برسبب اش لعنت

بلکه به زمانی نمایان گشت که ایشان  جای تعصب صرف ایرانی و

آذری نوع اردبیلی اش را ابداء کرد ! و اکنون نیز با جمعی دریک

سطح فکری مثل آقایان فردوسی پور و پژمان جمشیدی عملا

و در لج حذف ازصدا وسیمای ملی وقت برنامه های شبکه های 

اپوزسیون را پر  نموده است.

آری بی هر تعارف علی آقا دایی شور شده و دیگر از  نمک به

اندازه و ملیح سابق اش خبری نیست.

آن زندگی سخت و پر از قناعت که هماره خدا آلت دست کس

و چیزی نباشی تنها از توان فردی مثل ناصر خان حجازی(روحش-

شاد) برمی آمد که در کشاکش دهر سنگ زیرین آسیاب بود.

ناصر حجازی یک اسم نیست بلکه رسم ومرام است

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم زبی آبی

ولی با خفت و خاری پی شبنم نمی گردم

#سنگربان