پدر وپسری

آقای کارگردان(پیمان معادی)در بهبوبه جهش هنری اش

و ساخت افعی تهران با همه مخاطرات و تنش های پیرامونی 

از فردی گرفته تا اجتماع یک عزت نفس و فرهیختگی ذاتی 

دارد که البته تضعیف شده و عکس کسانی چون مشاور روان-

کاو یا خواهر همسر سابق و...بواسطه تجربه های گذشته 

و باری معصومیت نسل آینده و کودک خردسال او(بابک)

تقویت می شود.

پرخاش و سر به هوایی فرزند و در عین حال اضطراب پدر که

در تخریب تلوزیون خانه توسط آن و غرق شدن وسواسی به

سناریو افعی این که جلو ممیزی اش را گرفته تجسم یافته

و به متن سکانس و صحنه های عاشقانه این دو یعنی دقیقا

چیزهایی که در گذشته زتدگی والد از آن محروم بوده تجسم

می یابد.آنجا که کودک قصه حسب سن خود در پرسش بی امان

است یا موقع در آوردن بچه از حمام و بوسه باباش(ای جان)

باز آینه تمام نمای خامی های این هر دو از سیاه نپوشیدن یکی

در مراسم ختم مادر رفیق یا حالت شاباش دادن آن دگر با

موسیقی اجرا شده وسط عزاداری مرحومه

در کل و خاتمه آینه تمام نمایی که زیرکانه در قاب و قلب 

سریال افعی تهران جا خوش کرده تا جلو تبلور و تکرار امثال 

آن جانی که از قضا موضوع داستان هست را بگیرد ونگاهی 

متفاوت به زمین وزمان کند تا در انداختن طرحی نو والبته

بایسته را امکان آرد

#افعی-تهران