واپسین پیش آهنگ!؟

دغدغه کنفیسیوس قد روح آدمی بود وبودا واسواس فربگی 

همان داشت. کلیم عمران(ع)به میدانش می شتافت (اذهب

الی فرعون) وعیسی ناصری(ع) با مدد فیض اش برمی خواست.

خلیل خلق(ع)در بریدن علقه و عقده های گاه زیست اش

آدم اما از جور ورپریدگان جن وانسی هبوط فانی خود را فقط به 

عروج باقی گره می زد وجان جانان(ص) را چه گویم  به صحنه 

آمدنی چنان 23ساله اش چنین تاریخ بشر را زیر و رو کرد که 

نوح (ع)به نهصد سنه ابلاغ نتوانسته بود و کارل مارکس 

با بسیج قشر کارگرضد طبقه برژوا هرگز.حتی آندره ژید بر

مائده های زمینی اش و فوکویا ما با نظریه لیبرال دموکراسی

ناصر و مصدق اندر رویتن کردن خلقشان به مقابل استعمار

تیغ عمر مختار زبان فرانیس فانون یا معصومیت زینب پور-

 پاشا ها که به چالش شیشه نوشابه نیز لکه دار نمی شد

جبران خلیل جبران به متن وهمی که طعنه برگاه نزول وحی

 می زند باری داریوش شایگان آنکه بی سحر فلسفه از متن

 و وادی آن گذر کردیا بزرگ علوی و خرد نشدنش  به مقابل

 ایسم های رایج زمانه وباز هم  درشت ماندن عکس نارفیقی

مثل صادق هدایت شده  استیو جابز با آن تبار شرقی و آی پد

وسیستم عامل غربی اش 

#محمد(ص)

آخوند زاده

هر چندبه مجاز و اندر جرگه منورالفکری آخوند زاده را به

میرزا فتحعلی معلم لائیک های عهد مشروطیت ایران  زمین

 شناسند اما حقیقت امر این هرسه بودند ایش:

1.سید ابراهیم گلستان که جدش مدفون چهل اختران قم 

المقدسه است.

2.بزرگ علوی که بابا بزرگی میرزا داشت.

3.سید جلال آل احمد اندر خاندان روحانی با گل های سر-

سبد چون حاج سید محمود اعلائی طالقانی(ره) پسر عموش.

گلستان و با انقطاع پدر روزنامه نویس اش از سبک ابوی

تا آنجا قد کشید که چپی تمام عیار شد و ماند تا دم مرگ.

علوی اما با اتصال سلیقه دو پشت قبلی به هم در عین 

تفاوت ها از همان کودکی با مفاهیم مذهب سنتی در

آمیخت و آشنایی یافت پس و لذا عکس رفیق اش صاحب

بوف کور رضا به زخم زبان آن و دهن کچی نداد.

آل احمد ولی در حسرت طرحی نو که پیشینیان را من باب

ضرورت اش  گرفتار کاهلی می شمرد آستین بالا زد. لیکن

گره کور ایدئولوژیکی بار آورد که جز به گسیختن اش

دواء نشود.بله  صد رحمت به ایمان ناب علوی نیز کفر 

خود آگاه گلستان اندر مقابل همه دست اندازهای 

بی پایان منظومه فکری جلال

#یک-آتش