حُبُّ الدُّنْیا رَأْسُ کُلِّ خَطِیئَة

سه نامه منتسب به مرحوم آیت الله سید روح الله خمینی در دسترس وجود 

دارد که شبهه هایی تقریبا مشابه به محتوا و ساختار آن وارداست.

یکی درباره انتقاد تند او از حزب نهضت آزادی ایران و تمایل به حذف سیاسی 

ایشان از قاموس جمهوری اسلامی که بنیانگذار اش بوده  هم قائم مقام اش.

بعدی نامه ای که از کانال مرحوم آیت الله ابراهیم امینی تایید و نشریافته

و مطابق آن آقای خمینی تا دم مرگ باورداشته: رهبری سیاسی در جمهوری

اسلامی بایدکه مجتهدجامع الشرایط باشد.نکته ای که با روند اصلاحی در

قانون اساسی کشورهمخوانی ندارد...

حالا جالب اینجا است: افراطیون دست راستی جهت نفی و رد نامه سوم و

ساقط نمودن آن از حیز انتفاع به مواردی دست می آزند که ملی مذهبیون

و یاران جناب منتظری(ره) از مشابه اش بهر نامه موسوم به ترد نهضت آزادی 

و عزل نفردومی وقت نظام مدد می گیرند.

اما این جریان چنین رویه ای را تنها شامل آنچه می داند که مخل کنش او

است نه آنکه موافق امیال اش است

بیشماراز پارادوکس ها و کنش هایی چنین آدم منصف را بی اختیاربدین 

نکته می رساند که با فرض گرفتن صحت نامه تند جناب خمینی خطاب به

همراهان مرحوم مهندس مهدی بازرگان یا زنده یاد آیت الله حسینعلی منتظری 

اگرایشان هم اکنون حی بود و حضورداشت آیا رفتاری به مراتب ستیزه جویانه تر

با این جماعت خود پسند موسوم به اصولگرا نمی ورزید؟مثلا نهضت آزادی یا حاج-

 شیخ حسینعلی کمی پایشان را ازمعیارهای بنیانگذار انقلاب کج گذاشتند و آن

حرف ها را شنید و مگرنه اینکه چنین رفتارها مشابه نمونه های ذکرشده است!؟

چاه مکن بهرکسی اول خودت بعدا کسی