رضا پروانه

جایی که جگر ها را سیخ کرده روی آتش می گذارند

یا فوت حواله نموده و ایضا گوشه لپ می نهد چندان 

تعجبی ندارد چه حالا هرسوق شهرهای ایران مخصوصا

تهران چگرکی و فلافلی کم نیست.

منتها من همه اش در نخ آن شاگردمغازه ای هستم

که موقع باد دادن به منقل چشم  از دود زغال خیس

 به اشک در  غم حفاظت از محیط زیست نام  نهد

یا آن یکی مشتری که بر نیش  کشیدن خوش گوشت

 ببیی ها را مطابق ضرب المثل مترادف  شکیبایی تبلیغ 

می کند (دندون رو چیگر گذاشتن)

آره جانم اکثراستوری  و رسانه ها  جای اینجور شامورتی-

بازی و پشت هم اندازی ها است   که کی بود کی بود من 

نبودم...

والا مشدی های 72ملت یک ورد زبان و متد عمل مشترک

بیشترندارند:

هفت درویش درگلیمی بخسبند و دو پادشاه دراقلیمی نگنجند