وجوه طالقانی

شادروان آیت الله سید محمود اعلائی طالقانی فرد بی نهایت عمیقی

بود و همین غور درمسائل و مباحث بقول استاد محمود دولت آبادی

علت تنهایی اش نه تنها به میان جماعت روحانیون شیعه از معدود

ایدئولوژیک تا اکثریت سنتی می شد بلکه و حتی منور الفکران را

نیز به بر می گرفت.

طالقانی را هرچند درسال های نخستین بعد از فقدش حسب جو

زمانه به روشنفکران مذهبی و نواندیشان دینی نسبت می دادند 

اما همچنانکه یار دبستانی او زنده یاد مهندس مهدی بازرگان به

واپسین سال های حیات شریف اش پیله مذکور شکسته  در 

آثار و سخنرانی هایی مانند بعثت پر رنگ مشخص کرد فرای برادر

عزیز نهضت آزادی یا پدر فکری سازمان مجاهدین خلق بودن  باید

 امتداد دهنده نسل روشنفکری عرفی دانست و معنا کرد.

چه وجه سنتی او که دلیل تحمل اش و به فراموشی عمدی نسپردن 

یاد و خاطره آن فقید سعید توسط دست بالای نهاد قدرت فعلی ایران

گشته چندان غلیظ نیست که پا روی اصول مسلم و والاتر انسانی گذارد

و درعین حال روشنفکری وی هم گرفتار بیماری لائیسیته یا انتلکتوئل

بودن نشدتا بدین بهانه به کلیت سنت ها و شعائر مذهبی چوب حراج

 زند.

بله همان طالقانی که درحوالی زادگاه خود روستای گلیرد مقابل تبدیل

شدن قبر جدش به امام زاده جدید تاسیس و بی دیده شدن کرامت

خاص را گرفت خود مداوم به زیارت امام زادگان تهران درتجریش یا

سید ناصرالدین(ع)به جوار لاله زار و مسجد هدایت که پیش نمازی 

آن را عهده دار بود می رفت.

او رحمت الله علیه گونه ای زیست که ذیل هیچ ایسم و نحله خاصی

نگنجید و اصلا تشیع را مذهب انسانیت قبل از اسلامیت معنا می کرد.

#پدر