جا مانده اروند

پنج شش ساله بودم .پدر بعد فتح خرمشهر تحفه ای برای خانواده آورد:  چادر نظامی 

دو نفره که مادر را مجبور کردم چون لباس سربازیش بدوزد و  روز اعزام بچه های

غواص با همان بر تن راهی بدرقه شدیم که حسب اتفاق دستم از اخوی بزرگتر

جدا شد و وقتی گم شدم تازه خود رامیان آن چهره های نورانی پیدا کردم و ساعتی

مایه دلخوشی شان گشتم .آری جا مانده اروند منم و آنها اما عند ربهم یرزقون ...

ما از بیان گرفتیم تفسیر ماجرا را...رندانه سر نهادیم تقسیم ماسواء را

در کشتگاه و رستن تا بر شدیم آخر...دست قضا بریدش مفهوم انتها را

تب کرده ربط دادیم این گردش قضا را...تا دشت طف کشاندیم معنای اقتدا را

اروند ساحل و موج از بچه ها خبر داشت...با آنکه خاک ریزش پر کرده ناکجا را

دائم به خود تنیدیم مانند کهربا را...ایام گشت و طی شد این مانده در فضا را

گو از حبیب من تو گر خوش خبر بداری...یا باز خوانم ات چون فارغ ز  ابتلاء را

سروده طلبه سعید حریری اصل.آذر1402ش

#دهه-شصتی