بنددل حسین(ع)

جوهرآنچه از بلا بر ابشار بشر رفته و مخصوصا قشر انبیاء(علیهم السلام) را در یابیده

اندریوم عاشور رخ داده و به زورآزمایی با صبر اباعبدالله حسین شهید(ع) آمده است.

آدم پدر انسان را غم هابیل اش بود و بابای انبیاء ابراهیم (ع) تشویش فقد اسماعیل

در قربانگاه داشت. اما می دانید که نبود برادر زاده اش از بهر بشر حتی بر داغ داداش

خویش سختراست!؟ چون جدای آنکه اصطلاحا خون خون را می کشد فراق در نوجوانی 

چنان هرمانی را مضائف می کند .آری داغ عبدالله بن حسن (ع)که در گودی قتلگاه و

مقابل چشم ثار الله(ع) دستش را به تیغ کین و ناجوانمردی زدند بند دل کسی را

پاره کرد که اندر فراق عباس اش(ع)  فرموده بود:اَلاُن اِنکَسَرَ ظَهری(کمرم شکست)

 حسین (ع) را دشنه کند و ازقفای شمر ملعون نکشت!؟رگ های حیات  ظاهریش بعد

 نیمه روزی همه دیدن تیغ و  اخ(سنگ سابیده تیز) در حق پاره های تن خویش از 

یاد آن نوجوان باز ایستاد چه روال بالغ نرمال است به بچه ها عشق و عاطفه ورزیدن

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ

#انسان-نرمال