رنگ فقر

مولانا علی(ع) فرمود:فقرچو بردر آمد ایمان از پنجره فرارمی کند.

خوب شالوده و بنیان ایمان مگر جز انسانیت است!؟اصلا و راستی 

همان بین الملی ترین آیین گیتی نیست که انکارش را هفتاد و دو

ملت به مزمت نشستند!؟

بله فقر معصومیت را پرپرمی کند و هیچ عین خیالش نیست که

طرف او حتی ناتوان پیری یا نوباوه کودکی باشد.

به تصویرفوق و نوع لباس پوشیدن این بچه نگاه کنید: کاپشن

کودکانه اما شلوار پلنگی وجنگی...!آخر چه تناسبی باهم دارند

الا اینکه دیو فقردر آستانه گلوگاه حیات این خردسال نشسته

و فشارمی آورد...

حالا گیرم ماشینی نزد و گوشه خلوتی گرفتارتجاوزنشد. اصلا کار

و بارش رونق داشت وتوان بدنی نه که نکاست روزبه روزبالا رفت

چنانکه عاقله مردی گشت و نسل بعداز خود را تحویل جامعه داد

نه همچون حال خویش بلکه به نازو نعمت.

اما باعقده های مانده دروجوداش چه خواهد کرد؟ که هرلحظه

و باعنوان ناسازگاری بین خانواده نزاع خیابانی خودکشی و...

می تواند فوران را تجربه کند؟

فقرزخم سربازی هست که عده ای به خیال خود با ریختن نمک

برآن و تمسخر گرفتارش به نیت باطنی و دنبال تحریک وی بهر

تلاش بیشتر وبلقوه اند و اما جماعتی باندیدگرفتن آن به پندار

خویش شخصیت کسی راکه درونش دست و پا می زندلح نمی کنند

ولی اینها همه مسکن حرف یامفت و تنها ژست روشنفکری است

به نیازمند واقعی درحدتوان باید کمک کرد بی هرچون و چرا

و این سان رحمت باری تعالی را واداشت تا بربانی و باقی مشترکا

ببارد.القصه و راستی می دانید: ابرهای باران زا درختان سرسبز

روی زمین را محبوب تر دانند و بیشتربا رسیدن به جوار ایشان 

قطره افشانی می کنند

لا تحزن إن الله معنا

#ایثار