بالا نشین ها

پرواز رابرای پرهیزش از زمین و لبریزی بسترآسمان

هم لکنت اندازی ماندن دراین میانه به حیرانی 

فرای یکی جیران دوست می دارم که حتی بدین آبی 

بی کران و نهایت نا ممکن  حرفی از طاقچه بالای 

گذاشته و عقده دل برداشته نمی زند.

خنک نسیمی دارد بی بدلیل و خنیاگر حالی مکرر

که اما هرگز فردای بدمستی اش نیست و حتی

موقعی که پس از بوقی لاجرم برزمین نشسته باشی

رشیدشق و رق می بردت و لو به ناکجا آباد

پس دریا را به رنگ خود خواسته و از هر چه

خشکی اگرجنس  جاری آب و فرار بخار باشی میکشد

آن سو که حقیقت اش درآستانه خویش است

و این چرخه دل انگیز حتی باری خاک ر ا به فشلی

کشانده بر واحه ای می نماید ازجنس بالا که 

ایضا و باید گذراندش من باب تکمله خالصی

ومحض رضای هرچه عطر نرگسی. آنها که خلاء

خلیدن درآغوش خاطره خوش را یادآورمی شوند 

حتی به بسترحجم سیاه سوخته ای چون زمین

الا و باری درهمه ارض و سماء یک نقطه اما

به عنوان سنگ بنای تاکید و سوال ایضا تعجب

و...باقی است که درطف افلاکی اش به سان

قطره مکررو موج مدور می توان به سواد تکیده

و ساحل تنیده باری درتند سیررحمت نازل شده

 برآن  خود را شست و هم آراست چنانکه نم  

اشک و یم مشک عامرا  اعلاء کند و رشک هفتم

آسمان نشینان را نیزبرانگیزد

السلام الی ساکن کربلا

#فیروزه-فام