ناگهان درخت!؟

یک آدم حر و آزادیخواه ذاتا واز ابتدا در طلب حقیقت با تعصب بیگانه است

ولذا ابراهیم(ع) وار زیگزاگ گونه و از سر متد دیالیکتیک بقول آن شعر به هر

جمعیتی نالان شده وجفت بد حالان و خوش حالان گردد.

ولی وبه سرانجام او یک راه و مسلک مستقیم گزیده از تنه درخت بالا

می رود تا به ملکوت الی در رسد ومصداق نفس مطمئنه باشد.

این طبایع متضاد سیر در وادی تیه و سرگردانی چون موسی(ع) که با

رویت شجر نورانی و سخن گفتن خدا بطن آن با حضرتش ختم شد در 

نبی واپسین(ص)نه مثل ابراهیم تضارب آراء است نه چون نوح(ع)

عناد خلق پیرامونی نه عین عهد عیسی ناصری(ع)خرافه پرسی بنی-

اسرائیل بل نادانی خالص عهد جاهلیت عربستان است.

پس گزیده گویم :آفت تعصب و جهل بر تن این درخت از همه سنگین تر 

شده یحیی تعمید دهنده(ع)و حسین بن علی(ع)رابه مسلخ کشاند.

اما سایه نشینان سر خوش وسر حال اش حقیقتا همان مردمی هستند

که به تعبیر بلند آسید محمود طالقانی(ره)بهشت ویا عکس دوزخ شان از 

همین دنیای خاکی آغاز می شود

عَدَّ اللَّهُ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ذَٰلِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ

آیه23 از سوره پدر ایمان(ابراهیم(ع))