خرد خدا!؟

بیم  و امید همزمان در گوی سفیدی تبلور یافته و جلوی چشم هایت

در نوسان اند اما اوج هیجان همان آنی هست که به اراده تو این

سیارک  لرزان رنگ شهابی غلطان سمت پیروزی را به خود گیرد 

و یاد آوری هر چند کوچک از آن خورشید رخشانی باشد که ولو 

در شبهای ظلمات  و مدام زوایای دور و تنگ منظومه شمسی  سرک 

نکشیده اما زیر رگ و پوست تاریک انسانی به انضمام روح 

بلندش شعله ای را فریاد گر می شود که خدای گونه به آن سوترش

می خواند تا هر کجا که شد و نه حتی هست که گیتی هم به هنگامه

چنین اراده ای کم آورده در ضمیمه پرده رخ متا فیزیک را بهر عارفان

قصه فرو خواهد انداخت.نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی

#بنیامین -فرجی