باز مجو!؟

بازجو قبل انقلاب 57ش هم بود عین بعد آن و لابد و براساس قرائن

بعیدی که عمر امثال ما کفاف ندهد در نظام های سیاسی پسین ایران

حال با هر مرام در جای خود خوش نشین است ذیل توجیهات الوان.

مگر ظهور حضرت حجت(عج) و رسیدن به آنی که جهت جستار حقیقت

 بجای خواندن لابلای سطورهای حکیم فرموده(قرائت قدرت از مسائل)

 یک طینت دان و نیت خوان واقعی و صد درصد داشته باشیم که ایضا 

طبیب دوار است وبقول صلوات خاصه حضرت ثامن(ع) محیط به تحت الارض 

تا فوق السماء.

از قضا بازجوهای جمهوری اسلامی ایران را برعکس مشابه خارجی شاید

 بتوان ته یک کوچه خلوت تنها گیر آورد و چون جعفر پناهی دستی به سر  و

گوش ایشان کشید ولی در بقیه ممالک با مبادرت به چنین دست کارهایی

 خیلی ببخشید بازجویی را کناری نهاده  همان کردن خالی و بی پیشوندش

را به حق طرف اعمال خواهند کرد.

پس وقتی می گویم: کار آقای جعفر پناهی سیاسی است و نه فرهنگی

شاید این را هم نوایی با ارتش سایبر چه بخوانند ولی وحقیقتا نه. چون باور

 دارم سزای کسی که در هرکجا و با هرتوجیه خویشتن را در حد یک بازجو 

تنزل داده بی اعتنایی است و بس.

 البته تا وقتی که برشی دارد و بعد از آن هم چنان با خاک کوچه یکی خواهد

شد(کنایه از انقلاب و رفروم اجتماعی) که ارزش وقت گذاشتن هنری جهت

 بازتاب شرح حال اش را دگر دارا نیست.

بازجو کمترین تاثیر اش انداختن سایه سنگین روی روح و جان آدمی است

 و مجاهد واقعی یعنی کسی که عمیقا وی را به چالش می کشد نه جعفر پناهی

 باشد  در جشنواره کذایی و سیاسی کن بلکه آسید محمود طالقانی(ره) بود

 با سکوت اش در بیدادگاه پهلوی دوم.

#و-لا-تجسسوا(قرآن کریم سوره حجرات آیه12)