هجویه رائفی پور

تو زن رو عاری از لاخی به مو کنج  زنخدانی ...چه می گویی که ملک دین را پاسبانی

شبستان واره ای بی شمع در کنه جانی...که ظلمت را به منسب  روضه خوانی

مترسک هم  یقین چون  سمبلانی  ...به لطف  بدعت اش هوش  از سر پرانی

مقام ات دون و خود هم یقینا ناگرانی ...زوارت رفته در پهنه همچون اشترانی

الا ای طالب فیض و هر آنکه بل هنر دانی...حذر کن از بدل  استاد کبری واقعا ماری

کنون هر کس ببینم باز میان فرقه ضالی...بگویم نقد مطلب را نرو پای فلان رایی

گلی گر طالب هستی تو بدون زحمت خاری...نکش دامن بدان بستان کم باری

بریده دفتر مردم به خط های اثر داری...مولف گشته بعد آن بدون زحمتش آری

در اسم هرچند علی اکبر عدویش بر عمل واری...یکی شمری و زلجوشن میان توده ناری

ز رائف خائف هستم من چونان موسی عمرانی... ببین فرعون ذوالاتاد مخمر مست هر آنی

به نیش خود کشم خنده ز بوبکران عدوانی...که سبزوار ما هرگز ندارد آنچنان سانی1

چنین ختم اش دهم در اوج سخنرانی...نه هر که روی منبر رسم او باشد مسلمانی

1..سبزوار خراسان شعر شیعیان که فاقد ابوبکر نام است

سروده سعید حریری اصل.آبان 1402ش

#ایران-برای-ایرانیان