گناه دوم!؟

هرکسی برای خود وطن والبته منطقه یا شهری دارد که همه یا

دوره هایی از عمرش  را بدان طی کرده است.

کرج دهه 70 و80 یعنی در اوج جوانی برای بنده حکم موطن 

را داشت و اینجوری حد فاصل هشتگرد و احمد آباد تا مهر شهر 

و کارخانه مینو جاهایی است که بسیار بدان بوده ام.

سال 1401 ش درحین واقع تلخ بعد فقدان مهسا امینی نیز

اماکنی  چون فردیس التهاب شدیدی از عوارض آن تحمل کرد.

خوب خیلی از رفقا و آشنایان بنده هم که رحمت خدا رفتند

در مثل بهشت زهرا بهشت سکینه و...مدفون اند.

به فاصله بعد آن جریانات تا هم امروز بارها در آرامستان

با مادران کسان غالبا جوانی روبرو شده ام که به کلام مرگ

رفته اند. البته ازنوع سیاسی که داغ این آخرین هایشان 

به دوسال قبل بس تازه است و بی تابی کس وکار ایضا

چیزی که علاقه حاد رسانه های اپوزسیون و بی تفاوتی 

نظام حاکم را برمی انگیزدبرای من بی طرف اما  یک 

نکته مهم  دراین خلال دستگیرشد:

قبلا فکر می کردم :گناه اول وآخر اینها رها کردن بچه

کم سن و توان وسط دود و آتش حاصل از اصطلاحا

جنبش مخالفان یا اختشاشات حاکمیت است که سبب

جوانمرگی شده

ولی نه!؟نفس و گونه فهم حضرات  نگاه به زندگی و...

والدین سبب خلق روحیاتی در بچه گردید و عامل 

ورود  درآن مسلخ عملی  شد تا قرار رابر فرار ترجیح

 دهند.

دختره سر خاک برادرش داد می زد :مرگ برفلانی...

گفتم:خانم داغ دادش ات بس نیست.

درآمد:خفه شو آخوند رفیق دزد و شریک قافله....

من پاس کانادا دارم امروز وداع آخره با داداشم.

دیگه چیزی نگفتم:فقط تو سرم مرور کردم 

مگر گلوله تفنگ فلان حکومت پشت کوه قاف

فقط تا مرزهایش دوربرد دارد و بس!؟

#بی-طرف-بی-شرف-نیست

#قشر-خاکستری