خاک بر سر جفت شان

در بازار مکاره سیاست حق با یکی از این دو است :علی آقا کریمی 

یا داریوش خان ارجمند .اما بر نگاه دیانت راست حسینی اگر نظر 

اندازی هر دو سر و ته یک کرباس اند و چه فرقی است بین کسی 

که شکل نزری را انگولک می کرد با آن دیگری که کنش بی سندی

را به جناب عبد العظیم حسنی(ع)نسبت می داد(مخالفت با سنت 

قمه زنی سریال مسافر ری)آری  و سرجمع دشمنان شعائر اند و بس

#گندم-ری

روزه سکوت!؟

آهای تویی که سکوت رابا نگاه تاکتیک می بینی

خیر این عین فریاد است منتها نه برروی فرکانس

شنوایی بعضی خلایق که چه عرض کنم موجودات

علی!؟ امثال باران کوثری نوید محمد زاده و...

مرجع خوبی جهت سبک سنگین مسائل نیستند

هم آنها که یک قوره یامویز وضع فشارشان را 

عوض کند بل و بدتر ذیل لواء روشنفکری

سکوت تنها موقف مقابل نالیدن از امروز نیست

عزیزم فردا که شاید من نوعی نباشم اما احتمالا

تو توانی که بواسطه آن بالیدنی راتجربه کنی 

بل  عده ای با سنجاق کردن ات به فریاد های 

نوعی اکنون فرای مقصد ومنظور اصلی دنبال 

خفه کردن ات باشند ...

کم گویی هماره در جویی فتانه ای را پیش

می کشد که در چشم مردم زمانه هرچند 

فقر اما عین غنا است .

شاید همان ژینا هم که می گویی  اگر 

به آن روز نحس سکوت می کرد و بر اعصاب

وتن خویش تمرکز ولو با وجود سلمه

خوردن این سرنوشت اش نبود.

سکوت بزرگ فریاد همه زمان ها است که:

ای خلایق کشتی شکست خورده طوفان 

کربلا است ومابقی اش الی یوم الفرج

کلا همین آش و کاسه.

ولاکن گزمه های شب را حسرت آهای 

دزد هجی کردن وهوچی شدن بر دل 

گذاشتن خود بزرگ هنر آنکه شریفی

است در پی مال از دست رفته اش ولو

در خزانه حاکم وقت  جا خوش کرده باشد...

#ماه-و-پلنگ

قصه ارجمند

نه اینگونه ماندن و نه آن سان رفتن

که زیرخروارها خاک اش شرافت دارد براین هردو

و آری مرگ هم ازنعمت های خدا است...

داریوش شاه بود برزویه طبیب انوشیروان اما دادگر

شادی روح جناب انوشیروان ارجمند خواهشا الفاتحه

# قشر-خاکستری