ذی زرع

نتوانستن و نخواستن مطالب جدایی است منتها بخشنده ای موفق 

گردد که بی منت آنچه عرضه کرده به چشم هدیه به آن بنگرد.

مثلا شاید برای شما هم اتفاق افتاده که نزری را پخش کنید و در 

بازگشت از آن محل با صحنه تلخ له شدن تعدادی از  آنچه با

زحمت برخود  به دست مردم رسانده بودید زیر دست و پا مواجه 

شوید یا معلمی که گرفتار شاگردی خنگ  حتی عنود شده است و...

در چنان حالی انسان معتقد به خدا او را جانشین همه نداشته ها

قرار داده می تواند خلع عاطفی و روانی حاصل را جبران کند. اما

بعض غیر مذهبی چه!؟ یا باید بریده از عرف جامعه به سمت نگاه 

لائیک کمونیستی و...فرو رفته و یک ایدئولوژی یا استراتژی را 

محور زیست خود مسلط بر روابط انسانی خرد قراردهد و یانه از این 

ور بام افتاده دیکتاتور وار قرائتی  از دین را جهت کوبیدن راحت این 

ناسپاسان به ظن خود استفاده ابزاری نماید و اصطلاحا میلیتاریزه کند

یا نه دراین میانه به خود سازی چنان عمیق رسیده باشد که 

سیر چشم و دل پاک از کنار عوارض روزگار و دلچرکینی های

لاجرم آن تنها رد شود و بر دست صاحب قصه (باورمند به 

متافیزیک) و انرژی ساری  هماره اندر طبیعت سپارد(غیر مذهبی)

رَبَّنا إِنِّی أَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتی بِوادٍ غَیْرِ ذی زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ

آیه 37از سوره ابراهیم(ع)

#روشنفکر-عرفی