ذی زرع

نتوانستن و نخواستن مطالب جدایی است منتها بخشنده ای موفق 

گردد که بی منت آنچه عرضه کرده به چشم هدیه به آن بنگرد.

مثلا شاید برای شما هم اتفاق افتاده که نزری را پخش کنید و در 

بازگشت از آن محل با صحنه تلخ له شدن تعدادی از  آنچه با

زحمت برخود  به دست مردم رسانده بودید زیر دست و پا مواجه 

شوید یا معلمی که گرفتار شاگردی خنگ  حتی عنود شده است و...

در چنان حالی انسان معتقد به خدا او را جانشین همه نداشته ها

قرار داده می تواند خلع عاطفی و روانی حاصل را جبران کند. اما

بعض غیر مذهبی چه!؟ یا باید بریده از عرف جامعه به سمت نگاه 

لائیک کمونیستی و...فرو رفته و یک ایدئولوژی یا استراتژی را 

محور زیست خود مسلط بر روابط انسانی خرد قراردهد و یانه از این 

ور بام افتاده دیکتاتور وار قرائتی  از دین را جهت کوبیدن راحت این 

ناسپاسان به ظن خود استفاده ابزاری نماید و اصطلاحا میلیتاریزه کند

یا نه دراین میانه به خود سازی چنان عمیق رسیده باشد که 

سیر چشم و دل پاک از کنار عوارض روزگار و دلچرکینی های

لاجرم آن تنها رد شود و بر دست صاحب قصه (باورمند به 

متافیزیک) و انرژی ساری  هماره اندر طبیعت سپارد(غیر مذهبی)

رَبَّنا إِنِّی أَسْکَنْتُ مِنْ ذُرِّیَّتی بِوادٍ غَیْرِ ذی زَرْعٍ عِنْدَ بَیْتِکَ الْمُحَرَّمِ

آیه 37از سوره ابراهیم(ع)

#روشنفکر-عرفی

اومانیسم حقیقی اسلام

مفهوم امروزی و سر زبان های دهکده جهانی کنایه آبدار و

نکته انحرافی درخود دارد که کدخدایی یک ابر قدرت آن

هم به توان کنترل رسانه های عام و سوشیال مدیا ختم

می گردد. چیزی که در نوشتن شاید بگویند امریکا روسیه

و...اما درخواندن و عملا فقط صهیونیسم بین الملل و دنبالچه

هم پیاده نظام اصلی اش یعنی افراطیون عمریه اند(داعش

بوکوحرام طالبان و...)

واژه جهان وطنی نیز چنانکه نقل زبان جماعت انتلکتئول -

لائیک  است با خواستگاه اومانیستی به معنای غربی کلمه ن

دید گرفتن ریشه ژن و خلاصه محل برآمدگی  فیزیک انسان

 رانشانه گرفته با رواج نوعی بی وطنی سیال و بی قیدی 

مطلوب خود بهر بازیچه کردن فرد رامی خواهد.

حتی خود مارکسیسم چون شبعه  وزیر مجموعه از چنان 

مفاهیم کلی است. باوجود جهد و دهن کجی کارل ماکس

به بسیاری از مظاهر لیبرال دموکراسی و...طبقه پروتاریا

را به درهم شکستن هرچه مرز ولو فرهنگی وت فاوت های

عرفی می خواند.

اماا سلام به مفهوم وحی خاص و سنت حقیقی نبی اکرم(ص)

یعنی همان تشیع جعفری(ع) در عین قبول مزامینی چون

قوم و ملیت وطن و حتی شمردن حب به آن ازمصادیق ایمان

(حب الوطن من الایمان)زیرکانه و کار ساز با استحاله

 ناسیونالیسم در پندار عرب جهاهلی دیروز ایضا امانیسم 

رایج  امروز آنها را سرجمع از هر رگ و رنگ به مصداق کلنی 

وجشنواره ای می نگرد که با هم زیستی و مدارا می توانند 

که به سکوی پرتاب  بهررسیدن به آرمان های عالی انسانی

 بدل گردد

یـایها ٱلناس انا خلقۡنکم من ذکر وانثی وجعلۡنکمۡ شعوبٗا و

قبایل لتعارفواۚ ان اکۡرمکمۡ عند ٱلله اتۡقیکمۡۚ.13حجرات

# لِإِیلَافِ- قُرَیْشٍ