پدرانه

بالغی که بچگی خود را فراموش نکرده و نکات مثبت آن را عاقلانه

و تمیز داده همچنان در وجودش یادگاری نهاده یعنی کودک درون اش

 زنده است طبیعی می باشد که با گروه یا فردی از کم سنان بجوشد.

اما جامعه چه؟به همین خجسته دل  لاجرم  و حسب زاویه نگاه غالب 

در آن انگ بچه باز خواهد زد

ولی چاره چیست و مشکل کار کجا است!؟

درد اینجاست : او  به بلوغ واقعی که البته لازمه اش حفظ کودک درون

 هم هست اگر رسیده بود باید می آموخت که صغیران بلاشک دوست

 داشتنی را نه از چشم صدیق و  یار صرف  بلکه والدینی بنگرد.

بابا و مامان بچه خود را حقیقتا و ذاتی می خواهند

و از همان رو شخصیت ضمنی هم می دهند تا در مسیر بلوغ صحیح

هدایت شود.یک پدر نوجوانش را کمتر جلو چشم بقیه به سینه

چسبانده بوس می کند مگر لحظات عاطفی ایجاد شده به مسیر

زندگی مشترکشان.پس انصافا حق چنان پخمه هایی هست که 

چاله عدم تعادل  رفتار را کنده اما به چاه سوء استفاده گر جنسی

در نگاه عامی از جامعه پیرامون افتند(انسان سالم بیشتر از

اینکه با کم سن های فک و فامیل یا غریبه هم نشینی کند 

ایشان را باسر زدن های فوری و کوتاه درعین دادن پند اخلاقی

هدیه و...نوازد تا اولا خاطره خوش به جا گذرد ثانیا زیبایی های

 آن دوره شیرین پایه ای و گذشته را بارویت جمال و کنش

اطفال در خویش زنده کند.نگاهی به مجموعه احادیث و

 تاریخ اسلام صحیح همین  سبک ارتباط معصومین(علیهم-

السلام) با کم سن های معاصر خودشان را فریاد می زند)

#یتیم-نوازی-علی(ع)