مدارا

آدم ها نخبه عین مجانین یاد گرفته اند جدایی از مکان وزمان

یعنی عالم واقع زیست در دنیایی ماوراء اش را البته از جنبه

روحی و غیر فیزیکی.(منتها دومی عین کسی است که کلید

ورود و خروج دست خودش نیست)

نابغه ودیوانه هردو در لحظاتی مجبور می شودندجلو چشم

مردم زندگی عادی را به نمایش گذارند مثلا مراسم تولد

یا ختم کس و کار طرف.

منتها نابغه حتما یکی دو حرکت نامتعارف اما حساب شده 

مثل فیگور خاص کلام شاژ به زبان لب و بدن خواهد آورد که

جزء طبیعت او است و درحقیقت دهن کجی به بروکراسی و

باید و نباید های رسمی چنان موقعیتی.

اما دیوانه و درشکل خفیف ذهن پریش ونیازمند به روانکاوی

تعداد حرکات اصطلاحا آنرمال وعجیب اش خیلی بیشتر است

مخصوصا خنده های بی مورد که حاصل دگر دیسی و معامله-

های درونی او در آن جهان موازی است که فرای حال ظاهری

گرفتار ش می باشد.

خوب در چنین وضعیتی خارج کردن نامبرده از متن استرس

یعنی مادر همه بدبختی هایش که نمی گذارد عاقلانه تصمیم

گرفته آن را نزد دیگران بروز دهد بهترین کارها است.

این پوس خند ها خیلی کم به سمت صورت کسی و در محاوره

نشانه می رود چون منشاء عقده گونه دارد.

مگر آنکه طرف عین فیزیوتراپ روحی با جنم و متانت خاص

بهترین هدیه های معنوی و شفا بخش را در آن حال برمخاطب

مقابل از بهر رهایی او با  اکنون تلخ و به سمت فردا بهتر بخشد

ما همه ممکن است روزی دچار ناخوشی روحی شویم. اما بیرون

آمدن از آن و  بهتر تلاش در جهت رهایی بقیه به چنان وضعیت ها 

مشابه کاری ستودنی است و نشانه انسانیت طرف مقابل

#علی-شادمان