پاسخی به الاغ!؟

خودش را به خریت زده تا با تحریک نریت(اشاره برعنصر غیرت) ما 

مادینگی(کنایه بر واکنش عاطفی) از سر پاسخ احساسی و داخل

 آدم شمردن او با آن  البته درچشم عوام عیان شود

 چه و هماره نان این دو دره بازی های خویش رامی خورد و فلسفه 

وجودی اش بند بدان است و بس.

و البته بایسته اینکه جواب  قماش ابله مذکور جز سکوت نیست و

پاسخ در خور شان اش الی چوب نوک تیزی که باید نثار معقدش

کرد(سیخ زدن وتحریک خر)

اما هش!؟من نوعی تنها دارم  عنبر نساء های پس انداخته ات

 را سر وسامان می دهم بهر فرستادن نزد عطار قصه و لاغیر

نوشته که:ترکی ذهنی از کلمات را به فارسی ترجمه می کنم و...

غافل از آنکه نخست:بنده اصلا آن زبان را که در شان مردم

آناتولی است بلد نیستم و آذری اما چون کردی و گیلکی تنها 

گویش های متفاوت متقدم و متاخر قند پارسی است که در هجوم

آلام و سوانح ایام یکی چون گویش اکراد پاکتر و دیگری مثل 

باکو و تبریز آمیختگی با بیگانه بیشتر یافته البته اجبارا.

و اما بعد:دو زبان دانستن و حال الف اش را به ب ترجمه کردن

آن هم درمتن و پس از هنگامه اگر همچنان فریاد گر ما قبلی 

خود باشد یعنی المان و هجا  آوا گونه هایی را از اولی به دومی 

مدلی  داخل کردن که مردم یک زبان ثانوی هم آن را بفهمد 

و این دقیقا و عمدا کاری است که انجام می دهم و آن موضع 

بار کش مذکور پیرامون اش داد می زند که:حیوان خبر ندارد

ز جهان آدمیت

باز ایضا اینکه:نخبه واقعی در میانه این چند زبان دانی و

ریختن اسلوب یکی در گاه بیان آن دیگری حزین خوش نظری

را فریاد می زند که عادت ثانوی روشنفکری عرفی است

وآخرینش:یاایها الناس این راس خود در وبلاگ دعوتی اش

به متن بالا مشغول زدن سنگ ملای رومی به سینه و در شان

لقب مولوی دانستن کسی است که جدا از عدم عصمت 

مطابق مفاد مذهب حقه امامیه که لازمه مولانا بودن می باشد 

پاک از یاد برده درویش قونیه ای مذکور و حقیقتا ترک خر

از پس پرده  مثنوی معنوی ظاهری اش و رقص سماءبد تهجری

بیرون می زند و درسجده های تویل و بلندش به زمین

یخ زده چسبیده و با آب گرم پوست دست او را جدا  می کردند

لعن الله رجل القال:ان الحسین(ع) یخرج الی العراق ضال

#ترک-خر