عباس کیارستمی و دوربین دیجیتال عکاسی

زنده یاد استاد عباس کیارستمی از بهر امرار معاش نقاشی هم می کرد

تاریخ و برهه زندگی اش مخصوصا عهد جوانی هم ناخواسته او را سمت

شاعری سوق می داد چه اسطوره های چون مهدی اخوان ثالث و جبران 

خلیل جبران را معاصر داشت.البته مرادم از شعر گفتن الزاما کلنجار 

رفتن با عروض و ریتم  بندی کلمات نیست که شاعران نو سرا مثل

احمد شاملو فاقدش هستند.کیارستمی در تمام آثار سینمایی خود

و به قالب آن حد وافری از ایهام و خلاقیت مرسوم سخن سرایان 

و شیوا دهنان داراست .اصلا و به همین خاطر سکوی پرتابش به 

سینما کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان قبل انقلاب 57بود.

یعنی آنجا که روشنفکران اصیل و کمتر تحت تاثیر مکتب چپ و

راست جهانی ذیل سایه خانم فرح پهلوی مجال جولان یافتند چیزی

که ساواک پرویز ثابتی اندر هر بستر فرهنگی دیگر مانع می شد 

یا چون حرکت علی شریعتی به سود جویی ابزاری از آن و در کنترل 

گرفتن اش  تمایل داشت.

دوربین آنالوگ فیلمبرداری هرگز مانع جدی در مقابل روح شاعرانه

آثار کیارستمی نبود. اما وقتی می خواست تجربه های خود از نقاشی

را به مدد دوربین آنالوگ عکاسی بروز دهد دچار چالش جدی می شد.

چون روزنه و آینه های تقسیم نور از سوژه دیدن چشمی و عدسی 

جدا هستند و به زبان ساده میان رویت عکاس و ثبت شده نگاتیو 

از موضوع  تفاوت هایی وجود داشت. خاصه اگر او دنبال جزئیات 

مفهوی در کادر مورد نظر بود.

ولی کیارستمی شانس آورد و در اواخر عمرش دوربین عکاسی 

دیجیتال را تجربه نموده دست یافت و اگر دقت کنید اکثر کارهای

خاص و تحسین برانگیز او در این قالب از جنبه وسعت و تنوع حداقل

مربوط به همین ایام است.رحمت الله علیه