شاه بیت

در خلال جراید زرد که خبر خیانت های خانوادگی افراد مخصوصا مشهور

را جار می زنند اگر نگاهی بیندازید قصه قتل بچه توسط والدین اش 

در صفحه اول و با عنوان درشت ذکر می گردد.

چون جدای جنایت بسی جان کاه جوانمرگ کردن یک نفر وقتی ضارب 

وعامل قتل پدرو مادر هستند اوج ترحم مخاطب سمت طفلک مقتول

نثار می گردد حتی اگر او گناهکار باشد ورد زبان هر صاحب وجدانی

گردد که:ای حیوان خوب به جوانی اش می بخشیدی.

از قضای روزگار ماایرانیان چه دراساطیر ملی وچه اسطوره های مذهبی

دو بچه کش خیلی معروف داریم1.رستم دستان2.ابراهیم خلیل(ع)

هرچند قصه سهراب و بابا به آن فرجانم شوم ختم شد اما مال اسماعیل

(ع) و ابوی اش نه ولی یک حقیقت تلخ چه از جانب خدای خالق قرآن 

نیز حکیم فردوسی پدید آورنده شاهنامه درعین نقل چنان جریانات

جانکاه بهر مخاطب پررنگ می گردد وآن اینکه سه گروه ممکن است

فرزند و پاره تن به مسلخ کشند.اول کسانی که چون رستم گرفتار 

مشتی خیالات متعصبانه قومی اند(معاویه) یا عین ابراهیم متشرع 

بودن صرف(عادات دینی) بدون روشنفکری حقیقی به چنان وضعی شان 

کشانده است(خوارج) ایضا هر گرفتار هوای نفسی چون(ناکثین صدر 

اسلام) عین بابایی که عرق خورده و بر اثر جنون آنی اولاد خود را کشته است.

چیزی که جهت باور پذیری  انقدر دردنیا فراوان رخ داده که نیازی به

تشبیه  و ضعیف شده نقش آن در قالب آدم های مشهوری چون پسر 

سام نریمان وخیل الله نبوده است.

القصه:سخت ترین جنایت زد انسانی یعنی فرزند کشی وقتی از جانب

مشتی گرفتار شهوت قدرت و سنت بی حد یقف سر زد دیگر چه جای

تعجب هست از اینکه ایشان بر پدر معنوی خود (امام علی(ع))شوریدند!؟

و بر این متد کار سمبل گونه و تبل تو خالی ابراهیم(ع)در قربان نکردن 

پسرش را با شهادت جناب علی اکبر(ع) به مرتبه بروز و ظهور  کشاندند

صل لله باکین الحسین 

#ملی-مذهبی

#سقیفیه-بنی-ساعده