سیاست شعائری!؟

از دیرباز تاریخ ایران زمین و عهد داریوش شاه هخامنشی تا دوره عباس کبیرصفوی(ص)

نادر افشار جناب کریم خان زند و برهه محمد مصدق که روحش شاد تمسک بر مولفه ای به 

نام شعائر و مدد گیری از تمثیل گرایی در بطن حوادث سیاسی جهت پیشبرد آرمان ملی 

رایج بوده است.شعائر در وجه مذهبی صرف نیز از دیر باز آل بویه بعنوان یکی از سلسه های

حکومتی شیعه مذهب و حتی قبلتر اندر روایات وارده صحیح از امام الرئوف حضرت ثامن(ع)

جا خوش نموده و البته نیک ابزاری است بی هر پرتی و زائده که در پیشبرد اهداف دستگاه

امام حسین(ع)عمل می کند.تخت جمشید میدان امام اصفهان و اصلا نوع آموزه سیاسی 

محمدمصدق موازنه منفی از فهم صحیح و درک جنبه آموزشی درعین حال کاربردی شعائر 

برخواسته است.

اما چه گویم از امروز که تحت تاثیر مفهوم ایدئولوژی بعنوان محصول پندار چپگرای جهانی 

کار به جایی رسیده که با نام دین به ستون خمیه آن یعنی شعائر همه ور شده فروع فردی

حسین(ع) را چنان چاق می کنند که او را بعنوان شهید نماز جار می زنند!؟درحالی که بقول

آیت الله سیدرضا صدر(ره) تقلیل نهضت اسلامی ناب شیعی که در ابعاد و سایز انسانی 

عرضه شده به حد صرف عقیدتی جفای بلاشک در حق فاضل در دانه ای چون جعفربن-

محمد(ع) اجداد و ابناءطاهرین ایشان(علیهم السلام) است

آقایان با شبنامه نویسی و بولتن فرض نمودن در ودیوار سفارت بریتانیا درتهران پیش 

می آیند درحالی که طرف مقابل ایشان مجسمه دخترمعترض را به تیر رس و مقابل در 

کنسولگری ایران بر اروپا می نهد...این یعنی اروپا هم به سیاست آغشته برشعائر ر و

آورده آن وقت جمهوری اسلامی با متم مذهب رسمی شیعه در قانون خود به همت 

جناح راستش بری از آن در صددگشودن عقده های اجتماعی و سیاسی با شعار های 

ایدئولوژیک است